مومیا مومیایی « عرق الجبال»

مومیا مومیایی

« عرق الجبال» 

1ـ رساله الذهبیه: قال علی بن‌ موسی الرضا علیه‌السلام: لا تجامع النساء الا و هی طاهره فاذا فعلت ذلک فلا تقم قائماً و لا تجلس جالسا، ولکن تمیل علی یمینک. ثم انهض للبول اذا فرغت من ساعتک شیئاً‌، فانک تامن الحصاه باذن الله تعالی. ثم اغتسل و اشرب من ساعتک شیئاً من المومیائی بشراب العسل، او بعسل منزوع الرغوه، فانه یرد من الماء مثل الذی خرج منک.                                   بحارالانوار ـ ج 62 ـ رساله الذهبیه ـ ص 327

ترجمه: امام رضا علیه‌السلام فرمودند: بطور کلی فقط با زنان پاک همبستر شوید و پس از انجام عمل یکباره برنخیزید، بلکه بسوی راست خود بغلطید و مدتی در این حالت بمانید بعد برخیزند و ادرار کنند. این آرامش و شستشوی مجاری ادرار و منی و با بول کردن، شما را از باقی ماندن مواد رسوبی در مجرا که موجب تولید سنگ مجرا می‌گردد ایمن می‌سازد. بعد هم بحمام بروید و فریضه غسل را بجای آورید و بعد هم اندکی مومیایی بنوشید. مومیایی را در شربت عسل حل کنید و آب شربت را سر بکشید و یا اینکه از عسل صاف استفاده کنید. عسل و مومیایی قوای از دست رفته شما را باز می‌گرداند و از نو به شما نشاط و فعالیت خواهد بخشید.

کلمه مومیا لغتی است یونانی به معنی حفظ کننده اجساد. مومیایی ماده‌ای است شیمیایی که از شکاف سنگهای نواحی کوهستانی بعضی از نقاط زمین خارج می‌شد. مومیایی دارویی است کمیاب و ذیقیمت و در مداوا سریع‌الاثر، بهترین نوع مومیایی آن است که از کوههای داراب استان فارس بدست می‌آید و از کوههای دیگری از ایران نیز مانند کوههای کهکیلویه و اصطهبانات نیز بدست می‌آید. طبیعت این دارو گرم و خشک است و خواص دارویی آن تا چهل سال باقی می‌ماند. خواص درمانی و تقویتی این دارو بسیار است که به ذکر مختصری از آن در این مقوله اکتفا می‌شود. قدرت نفوذ این دارو در بدن و در بافت‌های مختلف بسیار زیاد است. کشنده سلول‌های بدن نیست بلکه تقویت کننده‌ی آنها می‌باشد. این دارو هم به صورت خوراکی و به صورت ضمادی به کار می‌رود. دارویی است مفرح و مقوی کلیه اعضای بدن و چون خورده شود کلیه اخلاط بلغمی و سرد مزاج بدن را متلاشی کرده و دفع می‌نماید. از این جهت است که برای بیماری فالج و رعشه و لقوه و ناراحتی رطوبی رحم و سر دردهای سرد مزاج مقدار دو مثقال مرزنگوش را جوشانده و آب صاف شده آن را با یک حبه مومیایی میخورند. در قطع خونریزی‌های داخلی مانند خونریزی معده یا اثنی عشر یا شش‌ها نیز خوردن مومیایی بسیار موثر بوده و خونریزی را قطع می‌نماید.در مداوای لقوه و فالج و سستی‌های اعضاء بدن مقدار دو مثقال آویشن را جوشانده و آب صاف شده آن را با دو حبه مومیایی میل کنند. برای مداوای گوش دردها مقداری مومیایی رادر روغن زیتون حل کرده و در گوش میچکانند.

در اکثر موارد درد گوش را ساکت می‌سازد و در خشانیدن چرک گوش نیز موثر است. اما جهت مداوای ثقل سامعه در صورتی که مربوط به مراکز عصبی نباشد و تجمع مواد در جلو پرده صماخ نیز مشاهده نشود چنانچه مقداری از آن را در آبغوره حل کرده و فتیله‌ای به آن آغشته نموده و در گوش بگذارند ثقل سامعه را مرتفع خواهد ساخت. در مداوای لقوه آن را با آب کرفس و زیره می‌خورند در مداوای سرفه‌های رطوبتی مزمن مقداری از آن را با آبی در آن عناب و سپستان جوشیده باشد مصرف می‌کنند و این عمل را تا سه روز ادامه می‌دهند در مداوای قراقر و نفخ شکم و ضعف معده و روده‌ها آن را با‌ آب زیره و رازیانه می‌خورند. هنگامی که بر قفسه سینه یا کبد و دنده‌ها ضربه وارد می‌شود. برای رفع کوفتگی مقداری را به صورت ضمادی و مقداری را نیز با آب رازیانه و زیره به صورت خوراکی مصرف می‌نمایند. افرادی که درد معده یا ناراحتی‌های دیگر معدی دارند مانند خراش مخاط معده و همچنین افراد مبتلا به بواسیر هفته‌ای یکبار و هر بار مقداری دو حبه مومیایی را در روغن گاوی حل نموده و میل نمایند ناراحتی آنان برطرف خواهد شد. افرادی که مبتلا به ضعف قدرت تناسلی و سرعت انزال یا عدم نعوذند اگر بقدر دو جو مومیایی را در چهل گرم عسل حل کرده و میل نمایند و سه روز ادامه دهند به حد اعلا از این بابت تقویت خواهند شد. افراد گرم مزاج بهتر است مومیایی را همراه با مقداری آب میوه‌های سرد مزاج میل نمایند. در شکستگی استخوانها چنانچه استخوان را به صورت طبیعی میزان نموده و قبل از بستن مقداری مومیایی بر آن ضماد نمایند و قدری هم به مریض بخورانند د ر عرض مدت کوتاهی شکستگی جوش خورده و استخوان سالم خواهد شد. همچنین هنگام در رفتگی اعضا بدن پس از بجا انداختن مفاصل مصرف مومیایی سبب بهبود سریع خواهد شد. در مداوای کوفتگی‌های عضلانی و عصبی و گرفتگی‌های آنها نیز بسیار مفید می‌باشد.