سریش
خمس من سنن المرسلین: الحیاء و العلم و الحجامه و السواک و التعطر. «نهجالفصاحه 1463»
5 چیز از سنت پیامبر است:حیا، علم، حجامت، مسواک و عطر زدن.
گیاهی است که به فارسی سریش و علف چسب و در کتب طب سنتی آشراس ذکر شده است و در بندرعباس و چاهبهار با نامهای محلی چریش و چریشک نامیده میشود. ابوعلی سینا در قانون ذکر کرده است که اشراس ریشهی گیاهی به نام خنثی است و میگوید: « اصل الخنثی هو الاشراس» ولی در مخزن الادویه آمده است. گیاهی که به سریش معروف است و از ریشهی متورم آن چسب معروف صحافی را بدست میآورند «اشراس» است.
نام انگلیسی: Aspodel و Silver rod و Neem و Nimtree و Margosa گفته میشود گیاهی است از خانوادهی Liliaceae و Meliaceae جنس Asphodelus است
نام علمی: Azadirachtain dica A.Juss است.
مشخصات گیاه:
سیرش گیاهی است علفی چند ساله دارای برگهائی سبز و نواری دراز، کمی پهن و ناودانی گلهای آن در امتداد ساقه گل میدهند. ساقه گل دهنده در بعضی از گونهها فقط یک و در بعضی گونهها چند ساقه میباشد ریشه آن عمودی گوشتی به شکل غده که ریشکها به آن متصل میباشند که در آن مواد قندی و چسبنده وجود دارد که بعنوان چسب در صحافی به کار میرود.
از نظر طبیعت:
طبق نظر و رای حکمای طب سنتی گرم و خشک است.
خواص ـ کاربرد:
حکمای طب سنتی معتقدند خوردن آن برای دردپهلو، سرفه، یرقان حادث از صفرای سوخته، بیماری رودهایی و خشونت حلق مفید است. سوخته آن مدر است و محلل ورم بلغمی است. اگر با سرکه خورده شود از ریختن موی سر جلوگیری میکند. ضماد آ» برای جوش خوردن استخوان شکسته، التیام جراحتهای بد.
گرفتگی عضله و عصب مفید است. ضماد سریش موجب تسکین درد دندان میشود. بادها و گازها را تحلیل میبرد. در استعمال خارجی نیز روغن آن یا له شده آن روی قسمتهای ملتهب و زخم میگذارند التیام بخش است. برای نرم کردن ورمها و جرب با سرکه و روغن کنجد مفید است با آرد جو برای کچلی نافع است.
توجه:
2. ممکن است برخی اوقات مصرف آن باعث سستی معده شود، باید از گلقند استفاده شود.
3. مقدار خوراک آن 14 گرم میباشد.
4. در هر مورد مصرف غدهای ریشه گیاه بیشتر موثر است.