زنیان و آویشن در منابع فقهی
از حضرت رسول الله صلی الله و علیه و آله منقول است ایشان زنیان سیاه دانه و آویشن را سفوف[21] میکردند و بعد از لبنیات و طعامی که ضرر داشت میخوردند و گاهی با نمک سائیده مخلوط ساخته پیش از طعام میخوردند و میفرمودند که چون بامداد آن را بخورم از خوردن هیچچیز پروا نخواهم داشت چون تقویت معده مینماید و بلغم را میبرد.
زنیان و آویشن در منابع فقهی از دیدگاه گیاه درمانی: زنیان: طبیعت آن گرم و خشک بوده و خواصی چون تقویت کننده معده و امعاء با قوت ملینه و محلل ریاح (بادشکن) و برطرف کننده سوء هضم میباشد. آویشن: طبیعت آن گرم و خشک افعال و خواصی چون تقویت کننده معده است. محلل ریاح و بلغم بوده و لطیف کننده اغذیه میباشد. در یک نگاه به روشنی مشخص میگردد که رطوبات و سردیهای لبنیات و هر سردی و رطوبتی را برطرف مینماید. حضرت رسول صلیالله صلی و علیه و آله فرمودند: هر کس گردکان و زنیان را با هم بخورد بواسیر را میسوزاند. (طب الائمه)