«موم»

«موم» 

موم منشاء‌گیاهی دارد و زنبور عسل آن را درست می‌کند. اطباء سنتی از موم استفاده‌های فراوان می‌نمایند. در بسیاری از مرهم‌ها موم به کار می‌رود. چون موم قدرت التیام بافت‌ها را زیاد کرده و بهبودی زخم‌ها را تسریع می‌نماید. افرادیکه مبتلا به زخم‌های  دستگاه گوارش هستند می‌توانند مقداری موم را در روغن کنجد حل کرده و میل نمایند و چند روزی این عمل را ادامه دهند. در بهبودی زخم‌های دستگاه گوارش اثر قابل توجهی دارد.

افرادیکه به اسهالهای مزمن مبتلا هستند چنانچه روزانه مقداری موم حل شده در روغن بادام یا روغن کنجد را به طوریکه مقدار روغن زیاد نباشد میل کنند یا بدون حل کردن در روغن به صورت محلول در آب گرم میل کنند اسهال آنان بهبود می‌یابد. افرادیکه صدای خود را می‌خواهند صاف کنند می‌توانند تا چند روز در خوردن مقداری موم حل شده در آب گرم یا روغن کنجد ادامه دهند صدای آنان صاف می‌گردد. در قدیم افرادی که با حربه‌های زهرآلود زخمی می‌شده‌اند مرهم‌هایی که برای بهبود زخم به کار می‌برده‌اند با موم درست می‌کرده‌اند چون موم خود خنثی کننده زهر بوده و زهر را از عضو جذب می‌کند. اگر مقداری موم را در روغن حیوانی یا روغن زنبق یا روغن یاسمن حل نموده و بر چهره بمالند (البته باید در هوای بدون گرد و غبار استفاده کنند، رنگ رخساره را باز و چهره را شفاف و زیبا می‌سازد و اگر در صورت انسات مبتلا به بیماری کلف که یک نوع زبری مخصوصی است و در پوست بدن پیدا می‌شود و گاهی هم پوس می‌دهد ضماد کنند کلف را نیز زایل می‌سازد. جهت جلوگیری از ماندن و گیر کردن شیر در پستان زنها می‌توان موم را به صورت ورقه‌ای در آورده و بر روی پستان انداخت تامانع بسته شدن مجاری خروج شیر از پستان گردد. ضمناً پستان را مرتباً بدوشند تا شیر از پستان خارج شود و به جریان افتد و پستان سخت و چرکی نشود. گاهی در بعضی از اعضای بدن گرفتگی عصبی پیدا می شود که برای بهبود آن می‌توان موم را در روغن کنجد حل نموده و گرم کرده بر عضو بمالند و به تدریج ماساژ بدهند، گرفتگی عصبی را برطرف می‌نماید. مقداری خوراک موم یک درم که برابر با تقریباً چهار گرم است می‌باشد.