شیرین بیان

شیرین بیان  

الهی و ربی من لی غیرک

معبود من ، پروردگار من، جز تو چه کسی را دارم

در بوشهر و به طور کلی در فارسی مهک و ریشه‌ی آن را بیخ مهک و در اطراف تهران و شمال ایران شیرین بیان و در کرمان متکی و در اصفهان میجو و مژو گویند و در کتب طب سنتی با نام سوس و ریشه آن را اصل السوس می‌نمامند.

نام انگلیسی: Liquorish, Liquoriceنامند و گیاهی است از خانواده‌ی Leguminosae است.

نام علمی: Glycyrrhiziaechinata L. , Glycyrrhizia glabra L.

مشخصات گیاه:

گیاهی است علفی و چند ساله. دارای ساقه هوائی بلند و علفی برگهای آن مرکب، گلهای آن بنفش، زرد، سفید و آبی است. ریشه این گیاه چوبی خیلی عمیق و در زمین فرو می‌رود. پوست ریشه اثر داروئی ندارد و باید قبل از مصرف این پوست برداشته شود. مغز ریشه زرد رنگ با مزه شیرین. ریشه شیرین بیان دارای عصاره‌ایی است که در طب سنتی مصرف وسیعی دارد.

خواص ـ کاربرد:

ریشه‌ شیرین بیان برای متعادل کردن غلظت اخلاط و تسکین تشنگی و رفع التهاب و زخم معده مفید است. برای نرم کردن سینه، رفع خشونت حلق، تنگی نفس، تقویت اعصاب، رفع نفخ، ازدیاد ترشح ادرار، رفع انواع سرفه، رفع سوزش مجاری ادرار، امراض عصبی و دماغی و تب‌های کهنه مفید است. مالیدن دم کرده آن به چشم برای رفع زردی چشم، درخشان کردن سفیده چشم و ازدیاد بینائی موثر است. ضماد ریشه آن با آب خالص برای جلوگیری از ریش موی سر مفید است. ضماد برگ تازه شیرین بیان برای رفع بوی زیربغل و بوی میان انگشتان پا بسیار موثر می‌باشد.

توجه: شیرین بیان برای زنان باردار و شیرده و اشخاص مبتلا به فشارخون، بیماری قند، بیماری‌های قلبی خطرناک است و باید زیرنظر پزشک خورده شود. مقدار خوراک از شیرین بیان 20 گرم است.